theater:
Blind Date
Het Verhoor
Wie is er bang voor Virginia Woolf?
Vrouwen van eer
Vijf kamers
Alex d'Electrique
Vlaggetjesdag

cabaret:
De Berini's
Marijke Boon
Hans Dorrestijn en Martin van Dijk
Jacqueline Kerkhof
Alex Klaasen en Martine Sandifort
Rooyackers, Kamps & Kamps
Jan Rot
Hans Teeuwen

familievoorstelling:
B en D

kindertheater:
Cees Brandt

speciaal:
An & Jan

Alex d'Electrique -
Bezet Gebied
tekst en regie: Ko van den Bosch
met o.a.: Aat Ceelen, Paul van der Laan, Martin Hofstra, Raymond Spannet, Jochem Stavenuiter
speelperiode: januari - mei 2002
première: donderdag 17 januari 2002 in Amsterdam

21 jaar Alex klik hier
recensies klik hier

Een man alleen is slecht gezelschap. Vijf mannen alleen is catastrofaal.
Vijf mannen. Te dicht op elkaar. Ze kijken televisie in een uiterste poging zich te isoleren van de rest. Met elkaar opgescheept omdat ze het huis uitgemieterd zijn. Met zuurstofloze grappen en contactgestoorde blikken proberen ze de hunkering en het gemis van vrouwen te doven. Het grote hunkeren doen ze één keer per week, als het nemen van een bad. Ze investeren in miezerige deals, duiken onder voor schuldeisers, vrouwen, onechte kinderen en vage honden.
Ze houden het dragelijk met bacardi, bier en geborneerdheid. De mislukkingen stapelen zich in rap tempo op. De agressie en frustratie worden verdrongen, verzopen of weg geschreeuwd. Hun zielen zijn verbrand, gescheurd aan elkaar gestikt en opgelapt door een amateurvrouw.
En ze janken als wilde beesten omdat het zo zeer doet in hun kop.

De broeders met de kleine gebreken houden zich onverschrokken staande. het jeukt van alle kanten, maar waar begin je met krabben in een mannenuniversum.

BEZET GEBIED is door het blad UOMO uitgeroepen tot de beste voorstelling van het jaar:

"De scène met het ontdekken van een derde bal is zo hilarisch,
zo'n wonder van timing dat ik graag alle scènes van Shakespeare,
Thomas Bernhart en Tsjechow inruil. Aad Cellen worstelt zich met zoveel achterdocht
en weerzin door elke volzin heen alsof hij het tegen vrouwen heeft in plaats van
seksegenoten en de bewegingen van Paul van Laan en Joachiem Stavenuiter
(oprichters van perfomimegroep Bambie) zijn in hun minimalisme zo raak dat elke
beweging je ook raakt zonder dat ze aan je komen of zo. Dit zijn maar woorden en elke
beschrijving steekt mager af bij de ervaring die ik gisterenavond heb gehad."

en de Marie-Claire schreef:

"waar zijn toch die hoogopgeleide vrouwen van voor in de veertig, die niet aan de man
kunnen komen omdat ze misschien een beetje dominant zijn. Hier staan vijf
dekhengsten met hun goddelijke lijven tegen elkaar aan te rijden. En wat mij betreft
mogen daar even zovele vrouwen tussen staan. Deze rasperformers hebben brains, balls & bumor!"

Jubileumboek: ‘Ik denk, dus ik verwar'. 20 jaar Alex d'Electrique 2000-1980. Verkrijgbaar in de boekhandel of met korting te bestellen: (020) 6164004.

21 jaar Alex

Alex d'Electrique is een theatergroep. Zoveel is wel duidelijk. Neerlands rauwste theatergroep zijn ze genoemd, en ‘het hardhandige groepje'. En wat ze maken: ‘Puinhooptheater', ‘totaaltheater in de overtreffende trap', of perfo-theater, wat het er allemaal niet duidelijker op maakt. Over Blokhut, de vorige voorstelling, werd zelfs geschreven dat het anti-toneel was, en ook dat was al vaker gezegd. Maar Alex is ook heel herkenbaar. Wanorde is het uitgangspunt en de vaste ingrediënten zijn de absurd humoristische teksten van Ko van den Bosch, een vervreemdende speelstijl en een overweldigend decor dat steevast instort, ontploft of de toeschouwers levensgevaarlijk bedreigt.

Alex d'Electrique bestaat sinds 1980, en heeft sindsdien 21 voorstellingen en een televisieserie gemaakt. De artistieke spil van de groep is al vanaf het begin Ko van den Bosch, met daaromheen een kerngroep van acteurs en vormgevers. Het begint allemaal als Electric Alex in 1980 het Camerettenfestival wint. Niet dat dat een garantie voor een succesvolle toekomst is. De eerste plaats werd gedeeld met Container B en Pierrot Productions. Electric Alex bestond uit Ko van den Bosch, Maarten Balm en Ed Bosma. De eerste jaren is dat ook de kerngroep geweest, tegenwoordig is de één dokter Balm en de ander ingenieur Bosma. Rondom Ko van den Bosch is een nieuwe kerngroep ontstaan met Raymond Spannet, Raymonde de Kuyper, Martin Hofstra en Wim Conradi. De wanorde is gebeleven.

Waar slaat het op wat Alex doet? De inspiratiebronnen zijn uiteenlopend, maar helder. De voorstellingen zijn filmisch, maar lijken dan vooral op de achtervolging en shootout van de slechtere B-film. Vandaar de kettingzaag en het ontploffende toilet. Verdere inspiratiebronnen zijn Monty Python, de tekenfilms van Tex Avery, pop, Performance Art, futurisme, dadaïsme, fluxus en ‘alle verhalen die door de Europese cultuur dwarrelen', zoals Alex het zelf zei. En dan kun je de namen van de absurdist Alfred Jarry en de Poolse schrijver/schilder Witkiewitz nog aan dat rijtje toevoegen. Maar dat kun je ook laten.

Decor, spel, licht en geluid zijn bij Alex d'Electrique geen losse onderdelen van de voorstelling. Het decor is net zo goed een personage als de acteurs. De muziek en geluidseffecten zijn ook absoluut geen achtergrondgeluid. De vormgeving lijkt niet bedacht, maar ontstaan. Niet gestileerd, maar wel gecompliceerd. En de spelers lijken volkomen vertrouwd met de zooi om hen heen. Organisch is een vies woord, maar de totstandkoming van een Alex-voorstelling is organisch te noemen. En vaak ook vies. Bij de eerste repetities is er nog geen compleet script, maar zitten de scènes los in een mapje. De tekst wordt steeds aangepast, tegelijk met het decor, rekwisieten en andere geluid en licht. De spelers ontwikkelen zelf het decor en de attributen.
De ‘rauwe omgang met decors' is een herkenbaar onderdeel van de voorstellingen. Het spel van de Alexen is nogal fysiek. Iemand loopt keihard met z'n kop door een deur, zware lampen zwieren tussen de spelers door en koelkasten vol drank komen uit de lucht vallen. En dat betekent niet wegduiken, maar zuipen. De special effects zijn vaak op het enge af, en soms alleen smerig, of ingenieus; een schoen die in de fik vliegt kan mooi dienst doen als aansteker. Maar altijd brengen ze de voorstelling in een stroomversnelling of draaikolk. Er komt niet voor niets een koelkast uit de lucht vallen. De speelstijl is tussen dit geweld ook niet psychologisch, maar eerder associatief, vervreemdend of absurd te noemen. Maar toch komt het niet onlogisch over als een speler uit zijn rol stapt, ineens volkomen over de top een neger speelt en dan weer doorgaat waar we waren. De personages worden geschreven op de acteur die de rol moet spelen, misschien dat het daarom klopt. Paul Kempers weet het mooi te zeggen in zijn boek over 20 jaar Alex d'Electrique: het is "een absurdistische cocktail van bizarre voorvallen, waarin doorgaans veel bloed, sperma en ander vocht vloeit." Daarom heeft Alex het "imago van een bende ongeregelde punks die het theater achterwaarts dweilend verlieten."

Alex d'Electrique is één van de weinige groepen die vooral zelfgeschreven stukken spelen. De eerste zes projecten, tot en met The Electric Suburb uit 1988, zijn geschreven door Ko van den Bosch en Ed Bosma. Daarna is Ko van den Bosch steeds meer de schrijver van de groep geworden. Nu en dan leent ook een vreemd stuk zich voor een Alex d'Electrique-voorstelling, na een grondige bewerking. Alex heeft zelfs een periode repertoiretoneel gespeeld. Maar dan anders. Er waren stukken van Büchner, Shakespeare, Jelinek, Bernhard en van Henrik Stohl, exponent van een nieuwe Scandinavische golf van performance kunstenaars.

Bullshit triggert bullshit. De teksten van Ko van den Bosch. De titel van een nog niet geschreven afstudeerscriptie. Regisseur Ola Mafaalani en veel anderen zeggen dat de teksten nauwelijks los te zien zijn van de visuele Alex speelstijl. En dat zal best, maar het zou best de moeite van het proberen waard zijn, al was het maar om zelf bij de one liners en dialogen de stem van Raymonde de Kuyper te fantaseren. In de teksten van Ko van den Bosch eindigen vragende zinnen met een punt en vind je de logica als je bij de associatie rechtdoor gaat. De teksten zijn altijd humoristisch, meestal fragmentarisch en soms van een FC Knudde-achtige eenvoud: vraagt Eva aan Helmholtz: Wat maak jij daar? Zegt Helmholtz: Aanstalten. Eva: Aanstalten voor wat. Helmholtz: Om het raam open te zetten. Frisse lucht! (uit Vitale Delen, 1989).
Of Harvey tegen Zeeman in Cutup/Uppercut (1994): Mag ik jou een advies geven in de vorm van een biertje. Wij moeten ontsnappen.
Nog eentje dan, uit Het Periodiek Systeem der Elementen (1996):
Harry komt op met onduidelijk houtblok en heeft zaagsel in zijn haar.
Harry: Ik ga een kinderkamer zagen. Ik heb al twee kabouterstoeltjes.
Ophelia op.
Ophelia: Wie heeft godverdomme de eeuwenoude kersebomen omgehakt.
Eva: Dat zijn dus helemaal geen eeuwenoude kersebomen
dat is een decorstuk.

Voor de liefhebber is er een boek verschenen met de teksten van vier stukken van Alex d'Electrique, waar ook bovenstaande fragmenten uitkomen. Een prachtige kooptip.

B5) Terug in de tijd

Blokhut
2001 Tekst Ko van den Bosch, Henrik Stohl; regie Ko van den Bosch; spel Sam Bogaerts, Aat Ceelen, René van 't Hoff, Raymonde de Kuyper, Raymond Spannet; decor Manuel Boutreur, Ramses Nieuwenhuizen.

Uit de flyer: "De verloedering van de familie geeft ook een ontluisterend doorkijkje naar de deplorabele staat van de hedendaagse westerse maatschappij en de problematische rol van kunst daarin." Maar hoever kom je daarmee als de hoofdrolspeler – een sublieme Sam Bogaerts – niet komt opdagen?

KopGhana
1999 Tekst Ko van den Bosch; regie Moniek Merkx; spel Ko van den Bosch / Joke Tjalsma, Martin Hofstra, Bianca van der Schoot, Jochem Stavenuiter; vormgeving Alex d'Electrique; licht René Sturm, Gé Wegman; geluid Wim Conradi.

Woyzeck
1999 Tekst Georg Büchner, Ko van den Bosch; regie Pieter Bouwman; spel Ko van den Bosch, Raymonde de Kuyper, Raymond Spannet; vormgeving Alex d'Electrique; licht & geluid Wim Conradi.

Disaster Musical
1998 Tekst Ko van den Bosch; regie Ko van den Bosch, Aat Ceelen; spel Ko van den Bosch, Martin Hofstra, Raymonde de Kuyper, Andreas Scharfenberg; vormgeving Alex d'Electrique; licht & geluid Wim Conradi.

Al weer een tijdje terug, dus even kort: de plaats van handeling is een ruimteschip waarvan de vierkoppige bemanning geheel volgens plan ontwaakt uit een honderddertigjarige winterslaap. Al snel wordt duidelijk dat de proefratten aan boord een flinke bres in de voedselvoorraad hebben geslagen, maar gelukkig is er voldoende wodka…

F.A.T. (Falling Apart Together)
1997 Concept Martin Hofstra, Raymond Spannet; regie Maarten Lok; spel Martin Hofstra, Raymond Spannet; vormgeving Martin Hofstra, Raymond Spannet, Wim Conradi; geluid Wim Conradi.

Ribbenkast Ritme
1996 Tekst Ko van den Bosch; regie Ko van den Bosch; spel Aat Ceelen, Raymonde de Kuyper, Martin Hofstra, Raymond Spannet; vormgeving Alex d'Electrique; licht Wim Conradi; geluid Wim Conradi, Masja Smit.

De Comanche
1996 Tekst Ko van den Bosch, Ola Mafaalani; regie Ola Mafaalani; spel Ko van den Bosch, Raymonde de Kuyper; vormgeving Raymond Spannet; licht Wim Conradi, Masja Smit; geluid Wim Conradi.

Het Periodiek Systeem der Elementen
1996 Tekst Ko van den Bosch; regie Paul Vermolen; spel Ko van den Bosch, Martin Hofstra, Raymonde de Kuyper, Raymond Spannet, Pip Bek, Klaas Bolhuis, Dana Dool, Paulien Kalker, Karl Mindlin, Yvonne Weijers; vormgeving Alex d'Electrique; licht & geluid Wim Conradi.

Een stuk geïnspireerd op Hamlet. Ko van den Bosch zet Hamlet, "de publiekstrekker", al masturberend op het podium. De ondergang is onvermijdelijk. Dat kan haast niet anders met 10 acteurs: 5 mannen en 5 vrouwen.

Teargarten
1995 Tekst en regie Ko van den Bosch; spel Ko van den Bosch / Aat Ceelen, Dana Dool, Martin Hofstra, Raymonde de Kuyper, Raymond Spannet; vormgeving Alex d'Electrique; geluid Wim Conradi.

Cutup/Uppercut
1994 Tekst en regie Ko van den Bosch; spel Martin Hofstra, Raymonde de Kuyper, Raymond Spannet; vormgeving Alex d'Electrique; geluid Wim Conradi.

Een dronken zeeman met liefdesverdriet begint een gijzeling in een pornobioscoop, maar al snel wordt duidelijk dat de professionele onderhandelaar en de buitenwereld daar niet veel aandacht voor hebben. Uit de flyer: De voorstelling is een slecht getimed schilderij, een film gesneden door een Parkinson-patiënt, gemonteerd door een zwaargestoorde en nagesynchroniseerd door een De-la-Tourette-lijder.

De Onthoofde Hand
1993 Tekst Ko van den Bosch; regie Paul Vermolen; spel Ko van den Bosch, Martin Hofstra, Raymonde de Kuyper, Raymond Spannet; vormgeving Alex d'Electrique; geluid Wim Conradi.

Koning Jan
1992 Tekst W. Shakespeare, bewerking Ko van den Bosch, Henri van Zanten; regie Henri van Zanten; spel Raymond Spannet, Ko van den Bosch, Raymonde de Kuyper, Karen Lancel; vormgeving Alex d'Electrique; geluid Wim Conradi.

Krankheit
1991 Tekst E. Jelinek, bewerking Kim Zeegers, Alex d'Electrique; regie Kim Zeegers; spel Ko van den Bosch, Raymonde de Kuyper, Ellen van Rossum, Raymond Spannet; vormgeving Alex d'Electrique; geluid Wim Conradi.

Dramolette
1990 Tekst Thomas Bernhard, bewerking Ko van den Bosch, Henri van Zanten; regie Henri van Zanten; spel Ko van den Bosch, Raymonde de Kuyper, Ellen van Rossum, Raymond Spannet; vormgeving Alex d'Electrique; geluid Wim Conradi.

Vitale Delen
1989 Tekst Ko van den Bosch, Raymonde de Kuyper; regie Paul Vermolen; spel Ko van den Bosch, Raymonde de Kuyper, Ellen van Rossum, Raymond Spannet; vormgeving Alex d'Electrique; geluid Wim Conradi.

Regisseur Ola Mafaalani:
"Voor de voorstelling begint, opent Alex d'Electrique met een performance: de toeschouwers moeten door een lange gang om in de theaterzaal te komen. Op de grond ligt gebroken glas. tegen de wanden staan twee metalen platen. op deze platen zijn pneumatische hamers geïnstalleerd die zoveel lawaai maken dat de pijngrens van het gehoor benaderd wordt. de ruimte is verlicht, maar het zicht wordt door rook sterk belemmerd. de toeschouwer bereikt uiteindelijk verdooft de zaal. Hij wordt vervolgnes door zware theaterlampen bedreigt, die razendsnel net boven het hoofd heen en weer slingeren. Tegelijkertijd loeit in de theaterzaal een luchtalarmsirene. de voorstelling Vitale Delen begint".

The Electric Suburb
1988 Tekst Ko van den Bosch, Ed Bosma; regie Paul Vermolen; spel Maarten Balm, Ko van den Bosch, Raymond Spannet; vormgeving Ko van den Bosch, Ed Bosma, Raymond Spannet; geluid Wim Conradi.

Augurkenteugels (VPRO-serie)
1987 Tekst Ko van den Bosch, Ed Bosma, PJ Roggebrand; regie Frank Alsema; spel Maarten Balm, Ko van den Bosch, Ed Bosma; decor André Joosten.

Dat deze serie nooit is herhaalt door de VPRO is een schande, want men was z'n tijd ver vooruit… De serie is op video nog beperkt leverbaar. daarop zijn de beste drie afleveringen verzameld: Kliniek d'Electrique, De Berg (genomineerd voor de Prix d'Italia) en De Bert Schnabbel Quiz.

Venijnig Variété
1987 Tekst en vormgeving Ko van den Bosch, Ed Bosma; regie Dick van den Heuvel, Titus Tiel Groenestege; spel Maarten Balm, Ko van den Bosch, Raymond Spannet.

De titel maakt al duidelijk dat het hier geen André van Duijn show betreft, en dat Hans Otjes niet meedoet. Verder geldt: niet meer te zien in de theaters. Jammer. Gemist.

Schokland
1985 Tekst en vormgeving Ko van den Bosch, Ed Bosma; regie Dick van den Heuvel; spel Maarten Balm, Ko van den Bosch, Ed Bosma.

Op de dijk van Schokland staan drie mannen, en er is zwaar weer op komst. De rolbezetting doet met terugwerkende kracht het ergste vrezen: een psychiater, een patiënt en een geneesheer-directeur.

De Haaienplaneet
1982 Tekst Ko van den Bosch, Ed Bosma, Bart van den Bosch; regie Dick van den Heuvel; spel Maarten Balm, Ko van den Bosch, Alex Bosma, Bart van den Bosch; vormgeving Ko van den Bosch, Alex Bosma

Uit de flyer:
Alex d'Electrique speelt de Haaienplaneet. Dat betekent anderhalf uur lang genieten van de WORTELS VAN HET KWAAD.

Electric Alex gaat op stap
1980 Tekst Ko van den Bosch, Ed Bosma; regieadvies Harrie Spruijt; spel Maarten Balm, Ko van den Bosch, Alex Bosma; vormgeving Electric Alex.

Begonnen als de winnende finale-act op Cameretten 1980, heeft Alex (toen nog Electric) het stuk nog twee seizoenen gespeeld. De roem begint allemaal met een absurd bakje pleur. Man probeert koffiebonen te malen, die door de hele ruimte springen, slaat ze vervolgens met een hamer aan gort, zuigt het geheel op en giet het hete water door de stofzuigerzak.

Meer (veel meer) is te vinden in het boek ‘Ik denk, dus ik verwar', 20 jaar Alex d'Electrique 2000-1980 van Paul Kempers. Een geweldige cadeautip! Niet verkrijgbaar in de betere boekhandel, wel eenvoudig te bestellen: 020-6164004 of info@hummelinckstuurman.nl.

Manifest

Alex d'Electrique maakt theater wat overal te zien is.
Is het ergens te klein dan zagen we een stuk van het decor af.
Is het ergens te rumoerig dan gaat dat stuk decor de zaal in.
Maar gespeeld zal er worden.
Alex d'Electrique wil theater maken waar de energie vanaf straalt, een theater dat beleefbaar, zichtbaar en in zijn eenvoud transparant is.
Alex d'Electrique maakt voorstellingen vanuit een esthetisch concept waaraan de totaliteit van zintuiglijke ervaringen ten grondslag ligt.
In de kritieken wordt nogal denigrerend gesproken over puinhooptheater, rotzooi en smerigheid.
Alsof esthetiek ophoudt wanneer een ander ordeningsprincipe wordt gehanteerd.
Het feit dat verf eerst in flesjes zit en daarna tegen het plafond zegt toch niks over de kwaliteit van de esthetische ervaring. Het is een natuurwet die zegt dat energie stroomt naar de plek waar zij niet is. Totdat een nieuwe situatie van evenwicht ontstaat.
Deze gang van orde naar chaos, van vorm naar vermenging is vastgelegd in de tweede energiewet, die van de Entropie. Een voorstelling van Alex d'Electrique laat zich derhalve omschrijven als een entropisch proces.
Soms is dat Smerig, soms is dat mooi. het is altijd teveel. de verabsoluteerde kneuterigheid van ‘maar geen cent teveel, hoor!' al dan niet afgelezen van een stukje papier, staande voor een olala tien jaar na dato, STAALPLAAT, gaat volledig voorbij aan de essentie van een theatervoorstelling.
Smaakvolle abstractie. Als het maar smaakvol is.
Het bevingerde minimalisme van Avenue en Bijenkorf.
Theater voor gepurgeerden.
Wij pleiten voor regelrechte opwinding, energie, opportunisme, entertainment.
Beelden, geuren en fysieke speelstijl zijn daarbij betere voertuigen dan tekst.
Niet het woord of verhaal ligt aan de basis van theater, maar de opwinding.
Wij zetten teksten, beeld- en geluidmateriaal en de opgefokte fysieke speelstijl min of meer autonoom naast elkaar in een theatrale ruimte.
Er is geen sprake van continuïteit, consistentie of een eenduidig verhaal, maar van botsing van betekenissen, fragmentatie, expressie van autonome beelden en teksten.
(1990)

de Volkskrant: Bezet Gebied wordt zo een lange zwartgallige grap waarvan de humor in grofheid bijna explodeert.

Het PAROOL: Alles is rauwe energie, tot en met de hypermoderne taal van Ko van den Bosch aan toe.

NRC Handelsblad: Deze mannen blijven losers - in een tragikomedie die doet wat het genre moet doen.

de Volkskrant 21/01/2002: In de nieuwste voorstelling van artistiek voorman Ko van den Bosch cirkelen wel vijf eenzame lampen boven het toneel, aangevuld met jaren-zeventig-bollen, een broedlamp, blauwe tl-buizen en het schijnsel van een beeldbuis. Allemaal licht dat opflakkert om te benadrukken in welke duisternis de vijf mannen van Bezet Gebied zijn beland.
Allemaal hebben ze een tik van de molen meegekregen. Wanneer een van hen zijn geestestoestand serieus probeert door te lichten, nemen de anderen zijn metaforen al te letterlijk, met hilarische wangedachten tot gevolg. Bezet Gebied wordt zo een lange zwartgallige grap waarvan de humor in grofheid bijna explodeert.

Het PAROOL 18/01/2002 Ceelen is als leider van het span de spil van de voorstelling. Na een uur wil je niets liever dan ook bij hem in de club komen werken. Daarnaast is Raymond Spannet erg goed op dreef als neurotische Vinnie. De twee Bambies geven een woordloze extra lading aan de voorstelling met een aantal korte, maar prachtige scènes. Live muziek spelen, grappen maken, boksen, nog een biertje, in je blote kont lopen; het gaat uiteindelijk nergens over, maar het plezier is aanstekelijk. Alles is rauwe energie, tot en met de hypermoderne taal van Ko van den Bosch aan toe. De tekst is weer erg fijn, met vele hoogtepunten zoals het Nederengelse Bullshit triggert Bullshit. Gelukkig wel.

NRC Handelsblad 21/02/2002 Natuurlijk komen ze niet terug, de vrouwtjes, net zomin als het nieuwe bedrijf ooit van de grond zal komen. Deze mannen blijven losers - in een tragikomedie die doet wat het genre moet doen. Om Bezet Gebied kun je huilen en schaterlachen: niet alleen wegens de triestige woordgrapjes, maar ook wegens het formidabele spel. Met Aad Ceelen als de van liefdesverdriet malende Spekking; met Paul van der laan als het gestoorde jong Paultje; met Martin Hofstra als de paronoïde Albino; met Jochem Stavenuiter als de onzekere Junk; en met Raymond Spannet als de gruwelijke eindigende intrigant Vinnie.
Al deze acteurs schreeuwen zonder ongeloofwaardig te worden: hun personages schreeuwen om gehóórd te worden en dat is heel wat anders. Tussen volkstoneel en expressionistisch theater beweegt Bezet Gebied, en anders dan in eerdere Aex-producties zijn de technische knaleffecten vervangen door emotionele explosies. "Ik word gevoelig, man", zegt een van de heren en dat is precies wat je van theater verwacht.