terug naar index winkel... | ||||
Tekstboekjes
|
||||
Alex
d'Electrique In dit boek worden voor het eerst de teksten van ‘Vitale Delen', ‘De Onthoofde Hand', ‘Cutup/Uppercut' en ‘Het Periodiek Systeem der Elementen' gepubliceerd. De theatergroep Alex d'Electrique speelde deze voorstellingen in de periode 1993-1996. De teksten zijn fragmentarisch, zijn koortsachtig, zijn gebaseerd op historische gegevens, op mythen, op filmstructuren, ze zijn gestructureerde chaos. Ze zijn geïnspireerd door Monty Python, tekenfilms van Tex Avery, Pop, Performance Art, Futurisme, Dadaïsme, Fluxus, B-films en alle verhalen die door de Europese cultuur heen dwarrelen. Er een narratieve lijn in zoeken is een absurde bezigheid. In de inleiding wordt ‘Cutup/Uppercut' bijvoorbeeld als volgt getypeerd: ‘De voorstelling is een slecht getimed schilderij, een film gesneden door een Parkinsonpatiënt, gemonteerd door een zwaargestoorde en nagesynchroniseerd door een De La Tourette-lijder'. In deze publicatie vechten de teksten om een autonoom bestaan, los van Alex d'Electrique.
Alex
d'Electrique De rauwste theatergroep van Nederland, bestaat twintig jaar. De kunsthistoricus en publicist Paul Kempers volgt de groep sinds het begin van de jaren tachtig en schreef, met steun van het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten, een boek over Alex' geschiedenis en achtergronden. ‘Ik denk, dus ik verwar': 20 jaar Alex d'Electrique 2000-1980 is een handzaam naslagwerk vol prikkelende gesprekken en onverwachte invalshoeken. Over humor die pijn doet, de pap die ‘krak' zegt en Mozes die de berg afdaalt – met een leesbril.
Marijke
Boon Met de titel Vandaar dat ik ween vat Marijke Boon (1951) haar nieuwe verzameling liederen en gedichten trefzeker samen. Het leven gaat allerminst onopgemerkt aan haar voorbij, en daarover zingt en vertelt ze in haar succesvolle theaterprogramma's. En natuurlijk in dit boek, dat een naadloos geheel vormt met haar eerste bundel Ik fiets door het leven op het zadel des tijds, die al heel snel herdrukt moest worden. Het zijn wederom prachtige teksten waarmee Marijke Boon haar lezers verrast; troostende, ontroerende en bemoedigende woorden, recht uit het hart en ook uit het volle leven gegrepen, van ‘de kroonprinses van het levenslied'.
Marijke
Boon In Flamingo, flamingo bundelde Marijke Boon een aantal verhalen vol humor en verlangen. Het zal niemand verbazen dat vogels hierin een prominente rol spelen. Telkens keren ze op bijzondere, maar natuurlijke wijze terug in herinneringen en incidenten. De teksten zijn uiterst direct en licht geschreven. Wie Marijke Boon wel eens heeft gehoord is vertrouwd met de even aangename als indringende toon. Wat het thema betreft valt het best te verwijzen naar een uitspraak van 'feministisch onrithologe' Suus van der Vlist, cursusleidster in het theaterprogramma Vogelkijken voor beginners: 'Cultuur, natuur en amusement in één leerzaam geheel'.
Hans
Dorrestijn Finale kwijting behelst een omzien naar een traumatisch verleden. De hoofdfiguur van deze autobiografische roman beschrijft nauwgezet wat hem op zijn levensweg is overkomen en hij spaart daarbij zichzelf niet. Leugens, bedrog, zelfmoordpogingen, maar ook verzoening en genezing komen aan bod. Hoofdthema is de onophoudelijke strijd tussen een maniakale alcoholische tekstschrijver en zijn koppige amuzische echtgenote. De spanning tussen hen wordt zo intens dat ze ten slotte onhoudbaar wordt. Ook heeft de hoofdfiguur voortdurend conflicten met figuren uit zijn onmiddellijke omgeving die niet bijdragen tot zijn gemoedsrust. Finale kwijting kan worden gezien als een pleidooi voor de stelling dat het karakter van de een het noodlot is van de ander. Het is niet alleen een frontale aanval maar ook een queeste naar een persoonlijke catharsis.
Paul
Haenen Bert bocht
had eigenlijk chirurg willen worden, maar werd per ongeluk autoverkoper.
En met succes: zijn collega's dragen hem op handen en zonder er de geringste
moeite voor te hoeven doen, verkoopt hij de ene na de andere auto. Net
iets te gemakkelijk, naar zijn smaak.
Frank
Houtappels De sterrentrek is een tragikomisch toneelstuk over elf jonge volwassenen en hun individualistische zoektocht naar geluk. Waar kun je je tegen afzetten als er geen taboe meer valt te slechten? Wat te doen met engagement nu achter idealen aan lopen potsierlijk is geworden? In dit stuk zijn de personages met zichzelf bezig. Niet dat het wereldleed er niets toe doet, ze lijken eerder murw geslagen door het feit dat er altijd wel ergens een brandhaard te vinden is. Daarover piekeren staat een invulling van het eigen leven in de weg. En daarom besluiten ze zich te redden. In zeventien scènes wordt gezapt tussen drie uiteenlopende verhalen: een jong echtpaar dat op het punt staat een kind te krijgen, drie zangeressen in een achtergrondkoortje en een homopaar waarvan er één seropositief is.
Frank
Houtappels Kitty, Aggie en Francien zijn zusjes. Aggie heeft een dochter, Sophie, met wie ze een kapsalon drijft. Kitty laat haar haar doen, en in het Noordlimburgse dorp waar ze wonen lijkt weinig aan de hand te zijn. Tot jongste zus Francien besluit haar woonplaats Amsterdam te verlaten en haar zusjes op te zoeken. Een ogenschijnlijk perfect huwelijk voor Kitty, een huwelijk op de klippen voor Aggie, en helemaal geen huwelijk voor Francien. Terwijl de laatste asperges uit de grond worden gehaald, maakt oud zeer ruimte voor nieuwe pijn, maar gelukkig gaat dochter Sophie haar eigen gang.
Jan
Rot Een boek over de muzikant van wie je geen lied hoeft te kennen om het te lezen. Met een vleugje seks, een vleugje drugs en bovenal een heleboel Rot en Roll. |